Stopa cukrzycowa jest zespołem zmian chorobowych, takich jak infekcja, owrzodzenie lub też degradacja głębokich tkanek, któremu towarzyszą zaburzenia neurologiczne oraz choroby naczyń obwodowych kończyn dolnych. SSC to najgroźniejsze z powikłań cukrzycy. Nieleczona cukrzyca przyczynia się do nieodwracalnych deformacji i martwicy stopy, które mogą prowadzić do amputacji.
Syndrom stopy cukrzycowej związany jest z towarzyszącym cukrzycy uszkodzeniem nerwów. Gdy uszkodzeniu uległy nerwy jednego rodzaju, mówi się o neuropatii, natomiast w przypadku uszkodzenia paru rodzajów nerwów, o polineuropatii.
W wyniku takich zmian osoba chora na cukrzycę nie otrzymuje informacji o:
- zmieniającej się temperaturze
- drażnieniu powierzchownym (np. tarcie, ucisk)
- drażnieniu głębokim (np. skaleczeniu, bólu).
Kolejny czynnik przyczyniający się do rozwoju „stopy cukrzycowej” to uszkodzenie naczyń krwionośnych, prowadzące do poważnych zaburzeń ukrwienia kończyn dolnych, głównie stóp (tzw. makro i mikroangiopatia).
Dodatkowym faktorem ryzyka w „zespole stopy cukrzycowej” są deformacje zachodzące w stopach w czasie całego życia, ale nie tylko u diabetyków. Zmiany w szkielecie stopy prowadzą m. in. do wadliwego ustawienia kości, co powoduje zmiany w obciążeniu punktów na stopach, co z kolei jest równoznaczne z przeciążeniem miejsc na to nieprzygotowanych.
Wspomnieć można również o czynnikach zewnętrznych, takich jak nieodpowiednie obuwie, nadwaga i praca stojąca, które także przyczyniają się do SSC.
Podolog w trakcie pierwszej wizyty ocenia stan zdrowia pacjenta na podstawie przeprowadzonego wywiadu oraz ustala wpływ choroby na stan stóp. Diabetycy powinni regularnie odwiedzać gabinet podologiczny, aby zapobiegać ryzyku infekcji i ich konsekwencji.
